Η κοίμηση δεν ήρθε ακόμα (1ο μέρος)

Προσπαθώ 27 χρόνια να κοιμηθώ. Δεν τα έχω καταφέρει μέχρι στιγμής. Στα πρώτα χρόνια ούτε που το παρατηρούσα. Οι μέρες περνούσαν με γέλια και χαρές και οι νύχτες είχαν όνειρα παιδικά με ανοιχτά τα μάτια. Η μαμά μας είχε μάθει έτσι. Μετά άρχισε να θλίβεται, να μη μιλάει. Άρχισε να κοιτάζει χαμηλά. Κι εμείς, τα παιδιά της, την ακολουθήσαμε. Σιωπηλά, μεγαλώσαμε απότομα. Ίσως επειδή πάψαμε να λέμε πολλά και αρχίσαμε να ακούμε περισσότερο. Μα οι λέξεις φτάσανε να σφυροκοπάνε ανελέητα τ' αυτιά μας και καταλάβαμε γιατί δεν μιλούσε η μαμά. Έψαχνε να βρει τον ύπνο. Την ακολουθήσαμε κι εμείς σ' αυτήν της την αναζήτηση. Με τη βοήθεια του παπά και των δασκάλων. Με ψιθυριστές προσευχές και αποστήθιση βιβλίων. Δεν μπορούσαμε να βρούμε κάτι άλλο που να μας βοηθούσε, τότε. Μέχρι που ωριμάσαμε αρκετά για να μιλήσουμε ξανά. Τότε μόνο βρέθηκαν για μένα δύο κοπέλες. Ήταν αρκετά οκνηρές και αδιάφορες για να με οδηγήσουν στα πρόθυρα του ύπνου. Το προσκεφάλι τους μύριζε θυμιατό και στα κομοδίνα πάνω από τα κρεββάτια τους είχανε οικογενειακές φωτογραφίες. Η ανάμνηση και η αναμονή στο βλέμμα τους λειτουργούσε υπνωτικά. Κι εκείνη η μυρωδιά από κερί πάνω στο τραπέζι του σαλονιού κοινή, όπου κι αν πήγα μέχρι και σήμερα. Ταξίδεψα σε πολλές πόλεις, είδα διαφορετικές χώρες, ένιωσα τη ζέστη και το κρύο σε ακραίες μορφές' κι όμως, τα κεριά ανάβουν παντού, σε όλα τα σπίτια.

Einsamkeit?

Τσιγάρο, κρασί και γλυκό. Ό,τι πρέπει για ένα Σάββατο που οι γυναίκες προτίμησαν να μείνουν στους γκόμενούς τους ή να κάτσουν σπίτι λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Η άλλη όψη της ελευθερίας χτυπάει την πόρτα του κορμιού. Τραγούδια για αγάπες δεν βοηθούνε και πολύ. Αλλά κατεβαίνει έτσι το κρασί καλύτερα. Εικόνες με πιτσιρίκια σε φάση προκαταρκτικών είναι συνοδευτικές της οδύνης της προς πώληση πραγματικότητας των τραγουδιών. Μία αγοραία χαρμολύπη, ένα συναίσθημα μαζικής ευφορίας προσπαθεί να καταβάλει την αυτονομία. Και κερδίζει στα σημεία.

Letter

Earth, 20.10.2008

Hi there!

It's been a long time since we 've last seen each other.
But I breath still knowing you stand there, as I do here.
Just wanted to state a couple of things.
No plague is gonna catch us dearest.
Not even careerism.
Not even the speech of lustfully politicians; or the moves of the army on the streets.
All these seem so desperate; but we can stand everything.
- Shouldn't exist that "we" word. -
Even from distance.
Only missing the quiet sea underneath our feet.

Yours sincerely,
always been so towards you.

Famous Blue Raincoat - Leonard Cohen

Κι έπειτα ήρθε η κατανόηση

Μιχάλης Δέλτα - Έκτη Αίσθηση

χωρίς κανόνα λοιπόν